“Ik ben thuis!” is wat we naar onze huisgenoten roepen als we ons huis binnen stappen om te laten weten dat we er weer zijn.
Tijdens mijn vakantie in Frankrijk stuitte ik op een heel bijzonder ‘thuis’ ( zie foto)
Dit huisje, dat verstopt vanaf de straat op een klein perceel gebouwd was, is door de toenmalige eigenaar omgetoverd tot zijn THUIS!
Raymond Isidore, bijgenaamd Picassiette werkte als veger op de begraafplaats en bouwde in 1930 een huis voor zichzelf. Zonder speciaal doel verzamelde hij glas- en porseleinscherven, stukjes vaatwerk, die hij in zijn tuin bewaarde, wat hem de bijnaam Picassiette (bordendief) bezorgde bij de mensen uit de buurt. Hij kwam op het idee de scherven te gebruiken om er mozaïeken van te maken en er zijn huis mee te versieren. Hij begon binnen, vervolgde met de buitenmuren en bedekte uiteindelijk ook de open plekken in de tuin, waardoor hij op een totaal kwam van 55 bij 15 m = 825 m². In 1962, na ongeveer 29.000 uur, was zijn levenswerk vrijwel voltooid. Hij overleed in Chartres in 1964.
Met zoveel liefde en toewijding bouwde hij aan zijn toekomst. Dit deed me denken aan de bouw van ons huis. Het verlangen hebben om een thuis te creëren dat bij jouw gezin past, een plekje waar je kan zijn wie je bent en waar je tot rust kan komen. Een plek waar je herinneringen maakt, een plek waar je je eigenheid in stopt.
Dat is wat ik iedereen gun! Juist ook in deze tijd waarin veel mensen in de wereld op de vlucht zijn voor geweld, hun veilig thuis, hun eigen plekje van rust en vrede kwijtgeraakt zijn. Ik hoop en bid dat we als Oldebroekers, na alles wat we de afgelopen maanden meegemaakt hebben, ruimte durven te geven aan hen die een veilig thuis nodig hebben.
Mogen zij een klein stukje “grond” innemen al is het maar voor een klein huisje dat opgebouwd is uit scherven, dat een thuis mag zijn voor zichzelf en voor anderen!
