Een ander onderzoek laat zien welke factoren een rol spelen bij kinderen die in de jeugdzorg terecht komen. Die factoren zijn of ouders een uitkering hebben, gescheiden zijn, of in aanraking zijn gekomen met de politie. Ongunstige factoren dus die ertoe kunnen leiden dat kinderen hulp van jeugdzorg nodig hebben.

Zulke onderzoeken zijn van belang om beleid te maken. We weten waarop geïnvesteerd moet worden: voorkomen dat mensen afhankelijk zijn van een uitkering (dus: voor werk of andere zingeving zorgen); zo mogelijk sturen op sterke, veilige en hechte gezinnen; jongeren proberen weg te houden uit de sfeer van vandalisme of criminaliteit. Om armoede en sociale uitsluiting op latere leeftijd te voorkomen spelen vooral een rol onderwijs, werk, gezondheid en sociale participatie (lees: het kunnen deelnemen aan b.v. sport of muziek e.d.)  

In een eerdere column schreven we al dat de jeugdzorg van de provincies naar de gemeenten gaat. Ondanks het feit dat daarmee geen geld meekomt. Maar we willen principieel gezien graag zelf zorg bieden voor de jongeren in onze gemeente die dat nodig hebben, ook al gaat dat geld kosten. Het aantal jongeren in Nederland stijgt niet, het aantal dat hulp van jeugdzorg krijgt wel.

Uit deze feiten blijkt ook dat de overheid niet alleen, en ook niet in de eerste plaats hierop kan sturen. De overheid kan wel zorgen voor goed beleid, subsidies, menskracht. Maar  gezinnen en opvoeders hebben de eerste plaats en taak. Daarna ook buren, onderwijs, kerken, verenigingen, sportcoaches, jeugdleiders, straathoekwerkers, hulpinstanties, enz. Een samenleving die zelf verantwoordelijkheid ziet en wil dragen, dat is een belangrijk onderdeel van een herbezinning op de taak van ons als gemeente. We hopen als politiek en bestuur herkenning en steun te vinden bij onze mede-burgers.

Ton van Leijen