Als ik naar mezelf kijk – en ik denk dat dat voor heel veel raadsleden geldt – dan heeft het effect. Nee, niet zo gemakkelijk dat er daardoor meteen een streep door bezuiniging X of Y wordt gezet. Maar het dwingt ons wel tot verder nadenken. Ik geef maar een paar aspecten daarvan: zijn de nadelige effecten van deze bezuiniging verantwoord, draagbaar? Kunnen we overzien wat de bij-effecten zijn van een bepaalde snoei? Wordt met een bepaalde bezuiniging de pijn niet onbedoeld verplaatst naar een ander aandachtsterrein? Ontstaan er nieuwe problemen door? Wordt met deze maatregel ook werkelijk bereikt dat er sprake is van ‘minder overheid, meer samenleving’?

Op die manier helpen burgers en organisaties ons om het beeld scherp te krijgen. We worden ‘aan de tand gevoeld’ en dat is goed. Vaak overkomt het de leden van onze fractie dat we denken “Als ik in haar of zijn positie verkeerde dan zou ook ik me daartegen verzetten”. Tenslotte zijn raadsleden evengoed gewoon burgers die geven om hun samenleving, en die blij zijn met – bijvoorbeeld – de grote inzet van vrijwilligers. Maar een serieuze burger begrijpt ook dat bij de afweging van de belangen waar het om gaat en de problemen waarmee we als samenleving worden geconfronteerd een onafhankelijke objectieve partij nodig is. En dat is de overheid, die gezicht krijgt in mensen uit die samenleving zelf. Ambtenaren, collegeleden, raadsleden.

Dit is nog niet het moment aan te geven wat we exact met welk inspraak zullen doen. Wel hebben we regelmatig aangegeven – en nu doen we dat weer – dat wij heel alert zullen zijn op de draagkracht van mensen: redden ze het zonder, of met minder steun? En bij instellingen zal uiteraard steeds gelet worden op het maatschappelijk nut en effect. We hebben nog een lange weg te gaan. Er zullen pijnlijke besluiten worden genomen. Maar de gedachtewisseling is tot nu toe van grote waarde om dat weloverwogen en zo verantwoord mogelijk te doen. Inspreken heeft zin en effect.

Ton van Leijen