In de raadsvergadering van 3 oktober stond het ontwerpbestemmingsplan “Oosterwolde, Zwarteweg 12 en Molenpad” op de agenda. Daarbij hebben we de volgende afwegingen gemaakt. 

Bezwaren omwonenden

Planologische rechten zijn in Nederland vastgelegd in bestemmingsplannen. In het BP Oosterwolde dorp 2005 is het gebied waar de tweede woning gewenst werd bestemd als agrarisch. De gemeente heeft het recht dit te wijzigen maar daar moeten dan wel een goede onderbouwing voor zijn. En dan hebben omwonenden het recht om daar wat van te vinden, dat doen zij door het indienen van een zienswijze. In dit geval is er ook een ontwerp-BP gemaakt met een onderbouwing. Omwonenden hebben toen een zienswijze ingediend die op meerdere punten gegrond is verklaard. Dus: de onderbouwing blijkt niet voldoende. Een aantal zaken kunnen wel worden hersteld maar de onderbouwing waarom er een extra woning in de open ruimte (Molenpad) gebouwd moet worden snijdt geen hout. Het bouwrecht waarover gesproken wordt is juridisch niet houdbaar. Conclusie: geen goede argumenten om hier een woning te bouwen 

Naar de gemeenschap en de burgers

Als overheid hebben we de plicht alle burgers gelijk te behandelen, en dat is maar goed ook.

Als we in dit geval zouden besluiten het goed vinden dat er een twee-onder-een-kap wordt afgebroken en er één nieuwe woning wordt teruggebouwd met het automatisch recht dat er een tweede woning op een andere plek gebouwd mag worden, dan moeten we dat ook toestaan als een andere inwoner van de gemeente dat wil. Dat is tot nu toe geen beleid in onze gemeente en als fractie van de ChristenUnie zijn we daar ook niet voor. Als we deze woning nu dus wel hadden toegestaan was dat een precedent, en zou elke burger in een soortgelijke situatie dat recht ook hebben. Dat moeten we niet willen. 

Naar de initiatiefnemer

In 2007 heeft het toenmalige college de initiatiefnemer meegedeeld bereid te zijn de mogelijkheid van die tweede woning op een ander plek te onderzoeken. Bij de vaststelling van het BP Oosterwolde-dorp 2005 heeft de wethouder de term ‘bouwrecht’ gebruikt. Die term is min of meer een eigen leven gaan leiden en de initiatiefnemer meende hieraan rechten te kunnen ontlenen. De wethouder heeft dat destijds wel genuanceerd en ook steeds gewezen op risico’s. Er zijn echter wel verwachtingen geschapen. Ook had er veel eerder een signaal afgegeven moeten worden dat het beoogde bouwrecht geen houdbare onderbouwing is. 

Besluit en balans

Deze laatste noties wegen wat ons betreft niet op tegen de argumenten die we eerder noemden. Toezeggingen van een wethouder en gewekte verwachtingen zijn namelijk juridisch geen steekhoudende argumenten. We kwamen dan ook tot de conclusie dat we niets anders konden dan het plan af te wijzen. De hele raad deelde dit standpunt, alleen het CDA stemde tegen. Natuurlijk is dat een bittere pil voor de initiatiefnemer. Hij had veel tijd geld en energie in dit plan gestoken. Hoewel er steeds is gewezen op de risico’s was de hele raad ook van mening dat de gemeente in een veel eerder stadium had moeten waarschuwen dat dit plan niet haalbaar was. Daarom werd er namens de hele raad een motie ingediend. Daarin werd het college verzocht om, als de initiatiefnemer om compensatie zou verzoeken voor de gemaakte kosten, daar uiterst coulant mee om te gaan door het volledig terugbetalen van de legeskosten. De wethouder was van mening dat er volgens hem juridisch gezien geen fouten waren gemaakt. Als dat wel zo is heeft de gemeente daar een verzekering voor. Voor wat betreft de betaalde legeskosten zegde hij toe wel een gebaar te willen maken. 

Bij dit alles is ook voor onze fractie de les: nog duidelijker communiceren met de burger over wat er wel of niet mogelijk is. Als overheid moet je niet kool en geit sparen en valse hoop geven. Een duidelijk afwijzing in het begin had een hoop frustraties kunnen besparen. 

Engbert Jan Ruitenberg