Democratie is kiezen. Het hoort er bij dat politici het niet met elkaar eens zijn. Dat verschil wordt wel eens opgeblazen om het eigen gelijk te versterken. Buiten de camera’s of de tribune liggen de standpunten vaak minder ver uiteen. Maar dat kiezen heeft ook alles te maken met de positie en verantwoordelijkheid die er is tegenover de samenleving. Ik schreef al eens op deze plek over algemeen en specifiek belang. Een voorbeeld waar dit alles weer heel sterk bij elkaar kwam was de geldlening aan WHC. Vooraf roerden personen en partijen zich daarover, en ook nu nog gaat dat door. Prima, en meestal heeft ook bijna iedereen een stukje van het gelijk. Het gaat tenslotte om afwegen, en daarna dus kiezen. Als dat eerlijk en op  basis van steekhoudende argumenten gebeurt hou je elkaar scherp, zelfs als je aan het slot tot verschillende keuzen komt. 

Ik ga de hele zaak niet in details herhalen, dat is door anderen al redelijk volledig gedaan. In eerste instantie voelde geen enkele fractie voor het verstrekken van de lening. Het was primair de verantwoordelijkheid van het particuliere WHC, de overheid moet niet zomaar lenen waar een bank dat niet wil, en alom forse kritiek op de cultuur en het bestuurlijk functioneren van de club. Daartegenover de risico’s als er niet werd geholpen: ruim 500 (jonge) spelers die hun vrijetijdsvulling kwijtraken, meer dan honderd vrijwilligers die soms dagelijks aanwezig zijn voor het opvangen van jeugd, het verzorgen van onderhoud, enz. op non-actief. Dat laat je als overheid niet onberoerd als je zwaar hecht aan goed jeugdbeleid, vrijwilligerswerk, een samenleving die zelf actief is. Typisch een enerzijds-anderzijds-verhaal. Kortom: voor onze fractie sloeg de balans door naar constructief meedenken, maar dan wel uiterst kritisch. Zo kritisch dat WHC bij het accepteren van onze voorwaarden bijna onder curatele staat. Niet leuk, maar als overheid zijn we dat  verplicht naar de samenleving. En er staat nu forse druk op het bestuur om verder te snijden zodat de zaak gezond wordt. Dat bestuur is er bijna dag en nacht mee bezig, daarvoor zeggen we: petje af! 

Kiezen krijgt in 2014 nog een extra accent bij de gemeenteraadsverkiezingen op 19 maart. Dan valt er wat te kiezen. Tussen meer samenleving en een andere overheid, tussen duurzaamheid en opportunisme, tussen continuïteit en populisme, tussen degelijkheid en avontuur, tussen knusheid en slagkracht en vult u zelf maar in. Wie serieus wil kiezen kan beginnen met op de websites van de partijen te bekijken waarmee ze zich hebben beziggehouden, en waarom. En zich vervolgens een beeld vormen aan de hand van de verkiezingsprogramma´s. Dat van de ChristenUnie verschijnt zeer binnenkort.   

De kernvraag bij zaken als die rond WHC is hoe er een goede – soms nieuwe – balans kan worden gevonden tussen de actieve samenleving en de faciliterende overheid. In Nederland zitten we middenin dat proces. In Oldebroek lopen we daarin bepaald niet achter, en zien we  al veel positieve effecten ontstaan. Soms onwennig, want het vraagt van twee kanten een andere benadering, een andere instelling, een nieuwe rol. Maar waarbij we die verandering als samenleving en overheid ook in samenspraak doormaken, in een sfeer van ‘samen uit, samen thuis’. Dat lijkt me een mooie wens voor 2014. Ik wens iedere lezer een gezegend, gezond, gelukkig en constructief nieuw jaar.  

Ton van Leijen