Enkele weken geleden hebben mijn vrouw en ik met vrienden een wadlooptocht naar Ameland gemaakt.  We hebben dat wel vaker gedaan, prachtig om bij een goed getij en een droogvallend wad van Holwerd naar Ameland te lopen en ondertussen te genieten van de Schepping. Op het eiland overheerst de rust en de prachtige natuur en ’s avonds natuurlijk een Nobeltje (een heerlijke plaatselijke likeur). Maar dit keer ging het anders. 

Het was prachtig weer maar de wind was west waardoor het water opstuwde. Het waterpeil op het wad was hierdoor 40 cm hoger dan normaal waardoor we bijna het hele stuk door het water moesten lopen. De drassige plekken waren nu nog zachter dan anders waardoor we op sommige plaatsen tot onze knieën door de modder gingen. Sommigen deden het redelijk gemakkelijk maar anderen hadden het zwaar. Er ontstond een verbondenheid in de groep, mensen die elkaar totaal niet kenden liepen hand in hand en hielpen elkaar om erdoor te komen. Het was best zwaar maar toen we over waren was er de voldoening nog meer dan andere keren. 

Ik moest daaraan denken vorige week, bij de presentatie van het verkiezingsprogramma van de Christenunie “Hoopvol realistisch”. De rode draad daarin is wat mij betreft, verschillen verkleinen en omzien naar elkaar.  In een tijd van individualisering zijn veel mensen dat verleerd; omzien naar elkaar. Men is druk met eigen belangen, alles moet kunnen, als ik het maar goed heb. Voor anderen helpen is geen tijd of men is bang dat het te veel energie of geld kost. Met als toppunt een pil bij een ‘voltooid leven’. 

Ik verlang naar Ameland…..

Engbert Jan Ruitenberg