Het lijkt erop dat Nederland na de griepgolf in de laatste weken is overgegaan naar een andere ‘kwaal’, die vele met mij te pakken heeft gekregen: de verkiezingskoorts. Nu 15 maart met rasse schreden dichterbij komt kun je geen krant meer opslaan, of geen tv meer aanzetten zonder dat je met de aankomende verkiezingen geconfronteerd wordt. 

Elke partij doet zijn best om haar standpunten duidelijk te maken. Sommige partijen doen dat met een doordacht programma en geven een beeld waar we heen moeten met ons land. Andere zijn helemaal gefocust op één, of enkele onderwerpen, de one-issuepartijen. Deze laatste lijken heel sympathiek en op de kiezer gericht, duidelijk aangeven wat je wilt! Met onderwerpen zoals: de grenzen dicht, AOW-leeftijd weer omlaag, uit de EU en uit de euro, etc. etc. 

Maar het gevaar van op deze manier van politiek bedrijven is dat je alleen maar de afstand tussen de kiezer en de politiek vergroot. We hebben in dit land een parlementair stelsel, en zolang je niet de meerderheid verkregen hebt bij de verkiezingen, zul je met andere partijen moeten samenwerken om je standpunten te verwezenlijken. Je zult als partij dan soms water bij de wijn moeten doen, of moeten constateren dat je geen onderdeel van de regering kunt, of wilt gaan uitmaken. En als je dat niet goed uitlegt geeft dat weer teleurgestelde kiezers die het vertrouwen in de politiek nog verder verliezen. 

Hier ligt een verantwoordelijkheid bij zowel de partijen, alsook bij de kiezer. Politieke partijen weten heel goed dat zolang ze geen absolute meerderheid hebben, ze samen moet gaan werken met andere partijen. Ook al mag je in de peilingen richting de 30 zetels gaan, je kunt dan nog steeds niet alleen bepalen wat je wilt. Wees eens wat eerlijker in je verhaal hoe je je standpunten naar buiten brengt, en vertel realistisch hoe je deze standpunten wilt verwezenlijken. Maar ook de kiezer mag zich er best wat verder in verdiepen hoe onze democratie werkt. Een reëel beeld hebben van hoe onze democratie werkt voorkomt teleurstellingen na vaak (te) hooggespannen verwachtingen. 

Dit alles pleit voor het bedrijven van politiek met een visie. Een visie welke antwoorden probeert te geven op vragen als: wat van land willen we zijn, wat willen we voor elkaar betekenen, en wat willen we aan onze kinderen achterlaten. Dan loopt de verkiezingskoorts niet te hoog op en blijven we na 15 maart niet met een kater zitten. 

Popke Graansma