Fatalistisch, een woord waar ik vaak aan moet denken bij het volgen van de discussies over de klimaatproblematiek. Ja problematiek, want dat is het. We hebben als mensheid een fors probleem, hoewel er velen zijn die dat blijven ontkennen. Ondanks de vele rapporten die hierover verschenen zijn, o.a. vanuit het IPCC, (een organisatie van de Verenigde Naties) die zich bezighoudt met onderzoek naar de gevolgen van de klimaatverandering. Ondanks de consensus die er is in de wetenschap dat de huidige klimaatverandering een gevolg is van menselijk handelen, doen velen het af als onzin. 

Mensen die zich zorgen maken over de klimaatverandering worden in de sociale media, diverse kranten en andere pers weggezet als deugmensen, klimaatgekkies, mensen die zich bezighouden met ‘klimaathysterie’. Verschillende politieke partijen hebben het als kernpunt van hun programma gemaakt: het voor gek zetten van de boodschapper van het slechte nieuws, met als uiteindelijke doel: electoraal gewin. En als er dan al een kern van waarheid in de rapporten van de IPCC zou zitten is de reactie vaak: “we kunnen er toch niets aan veranderen” en gaan over tot de orde van de dag. En als je het mij vraagt is dat raar….. fatalistisch gedrag. 

We kunnen zeker wel wat doen! Door het terugdringen van de broeikasgassen kunnen we de opwarming afremmen en de gemiddelde temperatuur minder (sterk) doen stijgen. Gesprekken over maatregelen daarvoor worden deze week gevoerd op de VN-klimaattop in New York. Maar in plaats van daar iets mee te gaan doen, is het voor de klimaatontkenners makkelijker om de boodschappers aan te vallen. Met als dieptepunt “volwassenen” die kinderen, die zich inzetten voor een schonere wereld, hun toekomst, niet serieus nemen maar belachelijk maken. 

Als u met een ernstige kwaal naar uw arts gaat en die zegt dat u acuut geopereerd moet worden omdat u 90% kans hebt het weekend niet meer te halen, dan zegt u toch ook niet: laat die operatie maar zitten, ik ga voor die 10% en hoop maar dat het goed gaat? Waarom wel dat fatalisme als het om het klimaatprobleem gaat? We kunnen er ook voor kiezen om onze schouders er onder te zetten en maatregelen te nemen om verdere opwarming tegen te gaan. “De schouders er onderzetten” hebben we bijvoorbeeld al eeuwen gedaan om ons land droog te houden, dijken bouwen, zeeën en meren inpolderen en als (voorlopig)hoogtepunt: de deltawerken. Als we dat niet gedaan hadden was Nederland al lang van de kaart verdwenen! 

Natuurlijk is het complex, hoe moet je beginnen met zo’n gigantische opgave? Een begin van consensus is er in de landelijke aanpak, het klimaatakkoord is gesloten. Ook lokaal gebeurt er veel, menige gemeente heeft zijn ambitie op dit gebied uitgesproken. Nu komt het aan op de uitvoering daarvan, het goed vastleggen van de afspraken, ontwikkelen van wetgeving en zoeken naar partners en financiën om het waar te maken. 

Maar gelukkig hoeven wij daar niet op te wachten, we kunnen alvast zelf aan de slag gaan, dat is echt niet zo ingewikkeld. Zo bent je ondertussen bijna een dief van je eigen portemonnee als je nog geen zonnepanelen op je dak hebt liggen, dat is niet alleen goed voor het klimaat, het rendeert ook nog eens! Ook is recent de subsidieregeling (SEEH) voor het isoleren van je woning weer opengegaan, kortom genoeg mogelijkheden om aan de slag te gaan en zo ‘je steentje’ bij te dragen! 

Mijn persoonlijke drijfveer om hiermee bezig te zijn is het antwoord op de vraag: hoe moet je als christen met de klimaatverandering omgaan? Ik geloof dat God de aarde aan ons heeft gegeven om er te wonen en te werken, zo’n geweldig mooi geschenk, moet je daar dan ook niet zuinig omgaan? In de bijbel staan voorbeelden hoe we dat kunnen doen, de akkers (deze aarde) niet gebruiken als een wingewest, maar zorgvuldig bewerken met de nodige rust voor deze akkers. Zo respect hebben voor Zijn mooie schepping. 

Popke Graansma

ChristenUnie Oldebroek