Tis hier geen hotel! Dat roep ik regelmatig hier thuis tegen de kinderen wanneer de chaos weer compleet is. En blijkbaar met heel veel regelmaat, want het antwoord is steevast: ”Zucht, ja ma, dat weten we nu wel!” En weer door.

Tis Hier Geen Hotel is ook de naam van een voorstelling. Deze voorstelling heb ik, begin van dit jaar, met drie goede vriendinnen bezocht. Het is een voorstelling waarin drie dames, cabaretières, het publiek op hilarische wijze meenemen in het dagelijkse leven met pubers. Eén en ander zal best wat aangedikt zijn, lichtelijk overtrokken wellicht, maar het was enorm grappig en echt een feest der herkenning.

Maar tussen al die grappen en grollen door proefde je de liefde van deze dames voor hun puberkinderen. Een liefde die ik elk (puber)kind in onze gemeente, ons land en zelfs de hele wereld zou gunnen. In mijn ideale wereld zou elk kind opgroeien in een liefdevolle, stabiele en veilige omgeving. Ieder kind zou gelukkig zijn en alle kansen krijgen. In mijn ideale wereld. Echter, we weten allemaal dat de wereld van nu verre van ideaal is. Jongeren komen regelmatig op steeds jongere leeftijd in de problemen. Nu zijn wij hier op ’t platteland al snel geneigd te denken dat dat bij ons niet gebeurt; drugs, drank, criminaliteit? “Nee, daar doet mijn kind niet aan!”

En dan heb ik het nog niet eens over alle verleidingen, pesterijen en (fake) informatie die onze kinderen via sociale media bereiken. Dat kan maken dat jongeren in de war raken en eigenlijk niet meer zo goed weten waar ze het zoeken moeten. Daarom wil ik alle moeders en natuurlijk ook vaders of verzorgers oproepen: Houd jullie (puber)kind liefdevol vast, houd contact, maak moeilijke zaken bespreekbaar en luister vooral! En ja, dat kan soms best heel moeilijk zijn, ook als ouders/verzorgers weten we nu eenmaal niet alles. Dan kan even sparren met een vriend(in), buur of professional helpen. Tips of hulp vragen is geen zwakte, het kan ertoe bijdragen dat we handvatten aangereikt krijgen.

Ik heb niet de verwachting dat veel jongeren deze blog zullen lezen, maar mocht je toevallig die jongere zijn en ben je betrokken geraakt bij zaken die niet goed (meer) voelen, vind je het ingewikkeld om mee te komen in deze snelle tijd en zorgt dat voor spanning, of heb je het gevoel dat je niet kunt voldoen aan alles wat er van je verwacht wordt en maakt je dat onzeker? Praat er alsjeblieft over met iemand die je vertrouwt en die je verder wil en kan helpen.

Gelukkig gaat het ook met veel jongeren goed, ze hebben een stabiele thuisbasis, zitten lekker in hun vel, hebben een leuke vriendengroep en gaan blij door het leven.

Mocht je toevallig zó'n jongere zijn? Probeer dan niet alleen maar bezig te zijn met je eigen leuke leven, ik wil je vragen om ook oog en oor te houden voor die leeftijdsgenoot waarvan je weet dat die het soms moeilijk heeft. Vraag af en toe hoe het met hem/haar gaat en probeer te helpen waar dat mogelijk is. Het zal de wereld nog steeds niet ideaal maken, maar wellicht wel een beetje mooier voor die jongen of dat meisje.

Tis hier geen hotel! Ik vrees dat ik dat hier thuis zal blijven roepen, maar tegelijkertijd proberen wij als ouders onze kinderen vast te houden. We staan biddend om hen heen, doen af en toe een stapje terug, maar steunen waar nodig.

En mocht de chaos soms tóch even teveel worden? Dan vraag ik tips of hulp, óf ga gewoon weer gezellig een avondje met mijn vriendinnen op stap om de boel even de boel te laten.

Erna van den Bosch-Pleijter