Lastig punt is wel dat de ambities van de Toekomstvisie spanning opleveren met de noodzakelijke bezuinigingen. Dat dwingt ons tot realistische plannen, en tot zorgvuldige prioriteiten. Want we hebben eerst nog een kerntakendiscussie te voeren (we komen daar op een ander moment op terug).

In de commissie hadden we gevraagd om het klimaatactieplan en het beleidsplan openbare verlichting ook een plek te geven in dit uitvoeringsprogramma. Dit omdat we al jaren pleiten voor minder verlichting en om te bezuinigen op verlichting (wat in deze beide plannen een doelstelling is, maar waar nog weinig of niets mee is gedaan). Wethouder Ten Hove vond dit ook belangrijk en zegde ons toe het alsnog erin op te nemen.

Ook hebben we aangegeven dat de uitdagingen van de visie het noodzakelijk maken niet alleen bestaand beleid aan de visie te toetsen, maar ook over een aantal jaren te bekijken welke elementen uit die visie nog niet in beleid zijn omgezet. Anders gezegd: we hebben behoefte aan een evaluatie. Ook dat zegde de wethouder toe: het college wil dit elk jaar in de begrotingsvergadering aan de orde stellen. Dat is belangrijk, want anders kan het maar zo een bureaustuk blijven.

Over bureaustukken gesproken: de ‘papierkant’ is in het uitwerkingsplan nog wel sterk aanwezig (veel acties als ‘visie uitwerken, notitie, plan, afstemmen’ e.d.). Die zijn ook nodig. Toch brachten we onze zorg onder woorden over de praktijk van uitvoering. We vroegen wethouder Hoorn daarom
de prikkelende vraag te beantwoorden: wat merkt de burger nu van dit mooie verhaal? Zij gaf in een bezield betoog aan hoe zij systematisch en integraal in alle activiteiten de samenleving wil betrekken en aanspreken op haar eigen verantwoordelijkheid voor de leefomgeving. Maar je moet als overheid ‘aan de voorkant’ wel eerst bezielen en beweging brengen, zodat er een gezamenlijke beleving op gang komt, en burgers en organisaties ook kunnen inhaken. Daarmee overtuigde ze ons.

Ton van Leijen