De vorige keer heb ik u tijdens mijn weblog sprongsgewijs door mijn agenda heen geleid. Deze keer kies ik voor een andere manier om u mee te nemen in mijn leven als raadslid. De afgelopen weken waren heel heftig, niet alleen door de inhoud van de verschillende overleggen, maar ook de tijdsbesteding lag ruim boven het gemiddelde. ( Voor de politieke kant van deze weken verwijs ik u graag naar andere publicaties van de ChristenUnie. )
Tijdens de commissie samenleving van 19 juni jl. stond de afbouw van de gesubsidieerde arbeid op het programma. Dat is een onderwerp dat heel dicht ligt bij mijn werkzaamheden als hoofd P&O bij een re-integratiebedrijf. Daar word ik dagelijks geconfronteerd met personen die graag een baan willen bij een reguliere werkgever, maar dat op eigen kracht niet kunnen. Gelukkig bestaan hiervoor hulpmiddelen, maar die moeten wel op de juiste wijze ingezet worden.
Dat was ook de reden waarom wij als ChristenUnie tijdens de raadsvergadering van 5 juli jl. voor de afbouw van deze banen waren bij de gemeente Oldebroek. Maar het bijbehorende financieringsvoorstel konden wij niet steunen. Die twee zaken maakten dat ik tijdens deze raadsvergadering mijn debuut maakte en mijn zgn. maidenspeech hield. Best spannend, hoewel ik over de inhoud mij geen zorgen maakte. Dat dit eerste optreden in de raad direct gepaard ging met het indienen van mijn eerste amendement maakte het geheel nog meer bijzonder. Gelukkig zijn er ervaren raadsleden en een griffier die je altijd willen helpen. Dat is heel fijn en zo kom je er wel. Mijn mening is dat je je nooit te groot moet voelen om hulp te vragen. Maar ik realiseer mij ook dat hulp vragen vaak zoveel moeilijker is dan hulp geven. Geldt dan niet voor iedereen?
Voor dit amendement heb ik breed draagvlak gezocht en met de andere fracties contact opgenomen. Het gaat er volgens mij nl. niet om dat ik als persoon scoor, maar dat wij de gemeente Oldebroek en haar burgers via ons gedrag en keuzes een dienst bewijzen.
Dit “persoonlijk moeten scoren” is iets in de politiek wat ik best lastig vind. Vooral omdat het vaak gebeurd door zgn. haantjes gedrag. Maar dat zit niet in mijn aard. Liever blijf ik op de achtergrond en probeer zo mijn aandeel te leveren. Ik realiseer mij dat je als raadslid niet altijd op de achtergrond kunt blijven. Opkomen voor mijn mening en op inhoud de discussie aangaan, daar wil ik dan ook zeker voor gaan, maar op een manier die bij mij past.
Afgelopen week is ook om die reden voor mij heftig geweest. Twee raadsvergaderingen en een fractievergadering maken dat er heel wat te overwegen valt in de komende zomerperiode. In deze periode wil ik verder nadenken over de manier waarop ik raadslid wil zijn, hoe ik mij kan en wil positioneren en hoe ik persoonlijk verder wil meewerken om te komen tot een gemeenschap die bestaat uit mensen die respect hebben voor elkaar en van daaruit met en voor elkaar werken. Nee, een haantje zal ik niet worden, maar wat bereiken voor u, dat wil ik heel graag en voor de gouden tip hou ik mij aanbevolen.

Liesbeth Vos-Van de Weg