Sinds 13 december ben ik weer terug in de raad en ik schrik van alle nieuwe taken die de laatste tijd op de gemeente afkomen. De verzorgingsstaat die in de jaren zestig van de vorige eeuw werd opgezet is niet meer te betalen en we gaan dat nu echt merken op het lokale niveau.

Ik noem maar even een paar onderwerpen:

-          Participatiewet vanaf januari 2014. In de Participatiewet voegt het kabinet de Wet werk en Bijstand, de Wet sociale werkvoorziening en een deel van de Wajong samen. In de participatiewet komt het hierop neer: wie kan werken, hoort geen uitkering te krijgen. Voor sommige mensen is het moeilijker om aan werk te komen door bijv. een lichamelijke of verstandelijke beperking. Zij zullen dan extra begeleiding moeten krijgen om aan werk te komen.

-          Overhevelen van taken die nu nog onder de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ)vallen. Vanaf  januari 2015 moet de gemeente ondersteuning en verzorging leveren voor zaken die nu nog onder de AWBZ vallen. Voorbeelden hiervan zijn hulp bij aan- en uitkleden en haren wassen. Gemeenten krijgen zelf de vrijheid om te bepalen wie de voorzieningen het hardste nodig hebben.

-          Transitie Jeugdzorg vanaf januari 2015. Omdat het huidige jeugdzorgstelsel te versnipperd is, wordt de gehele jeugdzorg overgeheveld naar gemeenten. Deze transitie moet ook gepaard gaan met een inhoudelijke vernieuwing.

Bij het uitvoeren van al deze taken is de hoofdgedachte dat burgers minder snel naar de overheid kijken voor hulp. Wat kun jezelf met bijvoorbeeld hulp van familie, buren of kennissen en waar is echt hulp vanuit de overheid nodig?

Uitgaan van eigen kracht van jongeren en volwassenen is op zich goed, maar helaas is dat lang niet altijd zo eenvoudig als het lijkt. Alle taken moeten namelijk worden uitgevoerd met minder geld dan het nu kost, wat betekent dat de voorzieningen en zorg alleen op peil blijven als de burgers meer zelf gaan doen. Lastig, want de burgers die dat willen zijn juist degenen die al zoveel extra taken via mantelzorg of vrijwilligerswerk op hun bordje krijgen of nemen. De gemeente zal de groep bereidwillige burgers dus groter moeten maken.

Dat dit niet eenvoudig is merkte ik de afgelopen week bij een buurtbijeenkomst over een speelveldje in een wijk in Wezep. Toen bleek wel weer hoe belangrijk het is om in een vroeg stadium burgers te informeren over verandering van beleid. Niet pas informeren als de bewoners al geconfronteerd worden met de gevolgen van dit beleid, in dit geval een speeltoestel verwijderen dat niet meer veilig was en er niets voor terugplaatsen (zomer 2012). Uitkomst van de avond, na veel terechte  vragen en veel discussie, is dat de buurtbewoners samen om de tafel gaan zitten om te kijken wat ze als buurt graag willen met dit openbare speelterrein. Hulde voor de initiatiefnemers.