In het juninummer van Elsevier stond een artikel over een onderzoek gehouden naar tevredenheid van burgers over hun gemeente. Daarin scoorde onze gemeente relatief laag. Huis aan huis belde alle fracties, en er volgde een artikel (4 september 2007) met als kop ‘’Ik lig er niet wakker van’’. De journalist had van elk bevraagd raadslid een of twee zinnen geselecteerd en er deze kop boven gezet. En dat bracht Martin Rotman ertoe (op zijn site www.oldebroek.net, een aanwinst voor onze gemeente!) zijn verbazing uit te spreken over een dergelijke laconieke reactie die gemeenteraadsleden zouden geven. En als ik niet beter wist zou ik dat met hem eens zijn. Maar de werkelijkheid is anders dan de kop van het kranteartikel doet vermoeden. Omdat ik voor de ChristenUnie werd bevraagd wil ik graag vertellen wat ik werkelijk gezegd heb.

Allereerst heb ik aangegeven de uitkomsten van een dergelijk onderzoek methodisch gezien niet te willen bestrijden. En natuurlik was ik ook blij geweest als we juist heel hoog hadden gescoord in het onderzoek. Maar ik gaf ook aan dat gemeenten dit soort uitkomsten ook als prikkel kunnen opvatten om een gezonde concurrentie aan te gaan, of beter gezegd: zich er extra voor in te zetten om tot verbeteringen te komen. Want onze fractie hamert al jaren op (b.v.) een betere dienstverlening, op goede voorzieningen, jeugdbeleid, culturele mogelijkheden etc. etc. Op dat punt zijn we nog lang niet tevreden; het gaat zo langzaam, het gaat nog zo vaak fout, er is nog zoveel ‘oud denken’ en ga maar door. En er is zo weinig geld om te doen wat we zouden willen, voor wonen, werkgelegenheid, jeugdzorg enz. Er is dus nog wel het nodige om ons druk voor te maken, dat doen we en blijven we ook doen.

Maar ik heb ook gewezen op een andere kant. Er is wel degelijk veel veranderd; er wordt hard gewerkt aan dienstverlening, en er worden ook wel degelijk stappen gezet naar betere en snellere service, goede klantbehandeling e.d. Zo heb ik als recent voorbeeld nog het DiGid genoemd: de mogelijkheid om digitale vergunningen aan te vragen etc. Veel is er ook niet zichtbaar: de forse inzet van de leiding van de organisatie om te komen tot een cultuur die past bij een moderne organisatie. Dat vraagt tijd. Naast dus die ene ambtenaar die ongelukkig communiceert met die ene burger, zien we ook vele hardwerkende collega’s die trouw en professioneel hun werk doen. Het is maar waar je graag het accent op legt.

Ik heb ook nog op iets anders gewezen, en dat is de vraag hoe realistisch bepaalde wensen zijn als het gaat om (b.v.) horeca-voorzieningen, culturele activiteiten, jeugdaccommodaties e.d. Hoe je het wend of keert: we blijven een kleine gemeente; we kunnen ons geen schouwburg, Arena of rocktempel veroorloven (als we dat al zouden willen); de gemeenschapsvoorzieningen die we hebben in de vorm van dorpshuizen, het Kulturhus, jongerencentra, blijken wat de exploitatie betreft kwetsbare objecten te zijn. Daar moeten we ook rekening houden willen we recht doen aan een gezond financieel beleid. En het zou wel leuk zijn als hier behalve onze ‘algemene’ en chinese restaurants ook nog een Italiaans restaurant was, een tapasbar, Ierse pub, Mexican Cantina (of hoe ze verder mogen heten), maar dat is niet realistisch. Nog afgezien van het feit dat mensen heel mobiel zijn, en er zelfs vaak de voorkeur aan geven te reizen naar dat speciale restaurant in Apeldoorn, de IJsselhallen of De Spiegel in Zwolle, het Concertgebouw in Amsterdam, de RAI, en noem maar op. Onze gemeente en de meeste kernen ervan liggen gunstig: aan diverse snelwegen, een station in Wezep, goede winkelcentra (die ook nog in een verbeteringsslag zitten), veel mogelijkheden tot ‘shoppen’ in de omgeving, steden met allerlei vormen van cultuur op korte afstand, Veluwemeer, natuurgebieden enz.

Kortom: ik wilde maar duidelijk maken dat het welbevinden van de burger niet afhankelijk is van die ene keer dat het wat langer duurt voordat je een vergunning krijgt, of het ontbreken van een squashbaan, maar door je huis, je buren en directe woonomgeving, winkels voor de eerste levensbehoeften, huisartsen, een bibliotheek, scholen, de geloofsgemeenschap, de sportvereniging en hobbyclub, ouderenzorg enz. Ik weiger te geloven dat dat allemaal niet op orde is. En ik betwijfel of deze kant in het onderzoek in balans is geweest. De journalist had kennelijk te weinig ruimte om die balans aan te brengen. Samengevat: geen reden om achterover te leunen, maar wel graag realistisch blijven, en oog houden voor het vele goede dat in onze gemeente aanwezig is. Met die balans is onze fractie ook voortdurend bezig. We hebben oog voor wat er is bereikt, maar zetten ons permanent in voor verbetering en waarnodig uitbreiding.

Ton van Leijen