Lastige materie

Onze fractie stond bij de behandeling eerst stil bij de lange voorgeschiedenis. Door de jaren heen zijn er diverse plannen geweest. Om verschillende redenen – waaronder financiële - hebben die het niet gehaald. In 2009 heeft onze fractie om een strategische omgevingsverkenning gevraagd. We vonden die nodig om dit soort plannen te kunnen afwegen, in relatie tot de bestuurskracht, en de positie van onze gemeente naar de toekomst. Die notitie kwam en biedt een zeker houvast bij het bepalen van onze koers voor samenwerking met andere gemeenten in de regio. We onderstreepten o.a. de stelling dat de hoeveelheid werk voor gemeenten eerder toe dan afneemt, en dat we een gemeentelijk apparaat nodig hebben van een bepaalde minimumomvang en kwaliteitsniveau. En we ondersteunden regionale samenwerking: “gebouwelijk”, en wat betreft diensten en functies.

Regionale samenwerking

Raad en college proberen hierin samen op te trekken. Tijdens de begrotingsvergadering vorige week werd unaniem een motie van instemming met het collegebeleid aangenomen over de regionale samenwerking. De koers ligt vast: geen fusie, wel maximale samenwerking. Jammer genoeg moesten we constateren dat die samenwerking nog niet zover is dat we daarmee iets kunnen bij het onderwerp van de verbouw van het Raadhuis. Wel is er inmiddels een gemeenschappelijke visie op dienstverlening. Maar welke fysieke effecten kan dat hebben op onze voorzieningen? Minder mensen, minder ruimte? Daar lijkt het toch niet op. In een constructieve discussie hebben we als raad met het college geconcludeerd dat het zeker verantwoord is het plan te steunen. 

Het plan

Het is een sober plan, dat voldoet aan wettelijk Arbo-normen c.a. Wat wordt beoogd is geen luxe. Er zijn weinig woorden nodig om de noodzaak te onderstrepen van het onderhoud en het voldoen aan wettelijke eisen. We hebben meer dan eens onze waardering uitgesproken voor de werkers in onze organisatie. Daarom voelen we ons er ook verantwoordelijk voor dat zij een fatsoenlijke, gezonde en functionele werkomgeving hebben. Iets anders ligt het voor de koffiekamer, trouwzaal en raadzaal in relatie tot het Klant Contact Centrum. Dat is verplicht, maar strookt ook met onze eigen visie op de zogenoemde één-loket-gedachte: burgers niet van het kastje naar de muur sturen, maar centraal en efficiënt helpen. Wat de financiën betreft is het altijd slikken. Maar er ligt een verantwoord plan, en als raad schamen we ons er niet voor om aanpassingen aan het Raadhuis te plegen die zorgen voor een verantwoorde werkomgeving voor onze medewerkers, en die een moderne klantbehandeling mogelijk maken.

Bijna unaniem

Dat vrijwel de hele raad instemde zegt wel iets over de noodzaak en het draagvlak voor dit plan. Zelfs de ABO, die meesttijds als tegenpartij optreedt, zag de redelijkheid aan van het plan. Het is daarom verwerpelijk als een niet-raadslid van de ABO in de media een beeld oproept dat niet strookt met wat de raadsleden van de ABO werkelijk hebben gezegd in de Raad. Die hebben niet gezegd dat bij het Raadhuis ‘mooi weer wordt gespeeld met de centen van de burgers’ (wat natuurlijk ook niet waar is). Wat de ABO in de raad uitsprak als oordeel was dat ze (letterlijke citaten) ‘’heel erg voor was, maar uiteindelijk met pijn een beetje nee moet zeggen’’. Dus een goed plan steunen, maar er geen geld voor willen geven. Daarmee laat ze zien nog geen verantwoordelijkheid te durven dragen. Wordt het zo langzamerhand niet eens tijd dat de ABO-volksvertegenwoordigers helder maken waar ze staan: binnen de volksvertegenwoordiging, of toch onder invloed blijven van een buitenparlementaire actiegroep?

Ton van Leijen