Dat zie je bijvoorbeeld op de dorpscontactavonden over de toekosmtvisie 2030. Als voorbeeld het gesprek van vorige week in Hattemerbroek, maar in grote lijnen geldt het ook voor de andere kernen. Goed gevulde zaal. Een voorstelrondje. Een deskundige van BMC vertelt over het betrekken van burgers bij de toekomstvisie. Dat stond in de uitnodiging. Niet iedereen las dat, want al gauw komen er ongeduldige reacties: wanneer gaat het over onze problemen? Er zijn dingen beloofd die maar niet gebeuren. En er is de begrijpelijke klacht over wat er allemaal in Hattemerbroek gebeurt tegen de zin van de bewoners: industrieterrein, hogesnelheidslijn, misschien windmolens. Er wordt daarvoor een aparte avond toegezegd; jammer dat enkele bewoners  dan al vertrokken zijn.  

Dan worden de bewoners bevraagd over hun visie op de toekomst. Wat moet zo blijven? Wat moet er nieuw komen? Wat moet veranderen? En wat kan er weg? De - soms kritische - inbreng  wordt vertaald in actiepunten. Van veel zaken voelen de mensen zelf wel aan dat ze niet te verwezenlijken zijn. Maar zo komen wel de behoeften op tafel. In Hattemerbroek wil natuurlijk iedereen De Bouwakker en de patatzaak houden. Maar er zijn ook suggesties over activiteiten voor de jeugd, een brede school, een soort dorpshart voor ontmoeting, met winkels. En waar blijven de ooit beloofde bankjes en praatplek voor ouderen? Enkele bewoners zeggen dat ze de klankbordgroep van eigen mensen niet kennen, en willen graag  dat deze wordt verbreed voor alle dorpszaken. Een regelmatig spreekuur door wethouders lijkt ook ons voor alle kernen een hele goede tip. 

Conclusie: burgers verschillen, daarom zijn deze avonden belangrijk. College en ambtenaren moeten (nog) meer communiceren, en tussentijds rapporteren over de voortgang. En bewoners kunnen soms actiever zijn door zelf aan de bel te trekken bij de wethouders, de dorpscontactambtenaar, of ook de politieke partijen. Niet een jaar wachten tot een volgend gesprek. Voor een goede relatie tussen burgers en overheid zijn beide partners nodig. Ambtenaren en collegeleden steken de hand uit naar de samenleving. Tegen de burgers zeggen we daarom: pak die hand aan. Huiswerk naar twee kanten!

Ton van Leijen