Op donderdag 17 juli gingen we op vakantie naar Roemenië. Niet zo’n echt vakantieland maar we hadden dan ook een speciale bestemming, we waren uitgenodigd voor een bruiloft. Al enkele tientallen jaren hebben we contacten met mensen in Savadisla een klein plaatsje in Roemenië op de grens van Hongarije. Door een uitwisseling van het koor waar mijn vrouw bij zong zijn deze contacten ontstaan en uitgegroeid tot een echte vriendschap. 

Door de jaren heen is er een duidelijke ontwikkeling te zien in het dorp. Van héél arm, stoffige wegen met enorme gaten en armetierige huisjes zie je nu dat er meer welvaart komt. Er is meer werk, de wegen zijn enorm opgeknapt en mensen hebben iets meer te besteden maar dit alles nog steeds in schril contrast met onze situatie. 

Het echtpaar waar wij contacten mee hebben heeft drie dochters, een uitzonderlijke situatie. In het hele dorp zijn maar twee gezinnen met meer dan twee kinderen gewoon omdat er geen ruimte in huis en geld is. Ook dit gezin heeft zuinige tijden gekend, ik zal de woorden van Albert (man en vader) niet snel vergeten: “we hebben wel eens heel weinig te besteden gehad maar altijd was er nog wel iets brood wel zijn we altijd heel gelukkig geweest samen als gezin”. 

Na een voorspoedige reis met het vliegtuig, elkaar begroeten en de koffers uitpakken toch maar proberen het laatste nieuws te volgen. Met ongeloof lees je dan dat er een vliegtuig, wat ongeveer gelijktijdig met ons vliegtuig is vertrokken, is neergestort/neergeschoten. Dan komt een ‘behouden reis’ wel in een ander perspectief te staan. En wisselen emoties van dankbaarheid, verbijstering, boosheid en medelijden lossen elkaar af. 

De jongste dochter van het gezin gaat trouwen. Haar twee oudere zussen zijn al getrouwd, de oudste heeft twee kinderen en de jongste is hoog zwanger, een mooie familie met elkaar. De bruiloft is met voorbereiding en afterparty een feest van bijna drie dagen. Ondanks de weinig financiële middelen weten ze wel een feest te maken, het was geweldig daar bij te zijn. 

In de dagen erna de omgeving nog wat verkent, een mooi bergachtig landschap. Armoede en meer welvaart wisselen elkaar af, paard en wagen in contrast met grote machines die wegen aanleggen. De meeste projecten worden met geld vanuit Europa gefinancierd.  Nut en noodzaak wordt nogal eens betwijfeld door de plaatselijke bevolking en het woord politicus wordt met argwaan en achterdocht uitgesproken. Nog maar weer eens een bewijs dat contact met de achterban, transparantie en verantwoording afleggen erg belangrijk is voor een politicus. 

Donderdag 24 juli weer naar huis. Op vliegveld Eindhoven worden we geconfronteerd met de vlaggen halfstok en een enorme kolonne lijkauto’s. De passagiers die vrijwel gelijk met ons zijn vertrokken komen ook weer terug. We zijn ons bewust van de betrekkelijkheid van ons leven maar dit heeft wel een enorme impact. En te beseffen al het leed wat er is daar waar mensen niet weer thuis komen. 

Thuis worden we met open armen ontvangen, ook daar is het besef dat het niet vanzelfsprekend is dat je weer thuis komt. We danken God voor een ‘behouden reis’.

Er is genoeg om over na te denken om aan te reflecteren, het is mooi, het is goed geweest. Zondag krijgen we bericht uit Savadisla, er is een baby geboren het is een meisje……….. 

Engbert Jan Ruitenberg