“Begin jij maar” was zo ongeveer het verzoek toen mijn fractie besloot om met een weblog te starten. Nou daar zit ik dan. Waarom dit weblog? Als fractie doen we enorm veel: lezen, met burgers praten, vergaderen, bij een bedrijf kijken, en over politieke dossiers schrijven op onze website. Met dit weblog willen we u een beetje mee laten kijken ‘achter de schermen’, in de keuken van ons werk. Dat klinkt geheimzinnig, maar is het niet zoals snel zal blijken.

Voor mij persoonlijk waren en zijn het overvolle weken. Het plotselinge vertrek van onze wethouder gaf een golf aan extra activiteiten: tv- en radio op de stoep, veel en intensief overleg binnen fractie, seniorenconvent, veel uitleg geven aan journalisten die belden, berichtgeving op de eigen website, mailverkeer en persoonlijke gesprekken met achterbanners etc. O ja, het gewone werk ging ook door. Sommige kritiek was scherp, maar als je het mensen uitlegt is er meestal veel begrijp. Steunbetuigingen kwamen uit alle hoeken, en graag vermeld ik ook met dank de waardige wijze waarop collega-fractievoorzitters reageerden. Onmiddellijk startte de fase van de vervulling van de wethoudersvacature. Na een interne sondering besloten we extern te gaan werven. Er is veel talent in mijn fractie, maar niet iedereen kan zich zo maar even vrij maken om een switch te maken in zijn of haar leven. Als je in de politiek stapt ga je werken aan een heel andere toekomst, een avontuur. Want een wethouder is kwetsbaar, bij een politiek of bestuurlijk conflict sta je zomaar op staat. Wat ik door de jaren heen ook zie is dat het wethouder zijn, het bestuurder zijn steeds meer professionaliseert. Het wordt meer een vak dan het vroeger was. Dat wordt versterkt door het zogeheten dualisme, maar ik denk veel sterker door maatschappelijke verschuivingen. We leven in een tijd waarin duurzame lijnen en visies op de achtergrond dreigen te raken. Veel mensen zijn vooral gevoelig voor de buitenkant: het gezicht van de politicus (“zij of hij moet het goed kunnen brengen”) of door een specifiek onderwerp (uitstel van de pensioenleeftijd of niet? Welke politicus zegt voor mij de meest aansprekende dingen over de islam? etc.) Minder visie, meer incidentenpolitiek. Maar politieke onrust vergt bestuurlijke stabiliteit.  

Job Cohen is opgestapt. Dat zegt alles over wat ik hiervoor schreef. Een talentvolle man, want als je ooit hoogleraar staatsrecht, staatssecretaris van Onderwijs, en burgemeester van Amsterdam was heb je wel wat in je mars. Maar hij kwam niet tot zijn recht als oppositieleider in de Tweede Kamer. Hij is bestuurder, minder politicus. Het zegt ook veel over de omgeving waarin iemand opereert. In de PvdA is het roerig, het CDA maakt op basis van studierapporten een koerswending door, ook in de VVD gaan stemmen op over de koers. In mijn partij, de ChristenUnie wordt eveneens voortdurend nagedacht over de veranderende samenleving, en over het herijken van ons politieke gedachtengoed. Dat houdt de zaak overigens wel fris. Stilstaan is immers achteruitgang.

De interactie met de samenleving vraagt een andere stijl van besturen. Daar werken wij als fractie aan. Maar het is niet zo eenvoudig. Want bijvoorbeeld het ideaal van een samenleving die zelf verantwoordelijkheid neemt voor de eigen leefomgeving is weerbarstig. En je wilt je als overheid er ook niet vanaf maken. Er gebeurt zoveel moois, in vrijwilligerswerk, mantelzorg, sportclubs etc. dat je niet wilt verstoren. Toch dwingen de economische crisis en de moeilijke financiële positie van onze gemeente wel om pijnlijke beslissingen te nemen. Het is aan ons en de andere raadsfracties de uitdaging om daarvoor verantwoordelijkheid te nemen en af te leggen, de rug recht te houden. En dit alles met het oogmerk te werken aan een moderne, gezonde samenleving. Daar gaan wij voor, in alle bescheidenheid.

Ton van Leijen