De mooiste kant van het politieke werk kent ook een achterkant. Tot de mooie kant reken ik het bijdragen aan een mooie leefomgeving, goede voorzieningen, bijdragen aan beleid dat burgers steun die het zelf niet redden. En de enorme variatie in onderwerpen, de veelheid van interessante dingen, contacten met de samenleving waarin je samen verder komt, het werken met de fijne en deskundige mensen in mijn fractie, om niet meer te noemen. Het is een klus om op alle onderwerpen voldoende geïnformeerd te zijn. Ik constateer dat mensen in de samenleving die iets aankaarten soms beter op de hoogte zijn van iets dan ik dat ben. Ik adviseer daarom een raadslid dat uitstraalt eigenlijk het meest verstand van alles te hebben niet serieus te nemen. 

Maar nu die achterkant: daarmee doel ik op de worsteling om bij een krimpende portemonnee als overheid toch de goede dingen te blijven doen. En om clubs die je een warm hart toedraagt, die je ook belangrijk vindt, te vertellen dat ze het toch met minder geld moeten zien te rooien. Daarnaast zijn er dan nog dingen die vaak noodzakelijk zijn, erbij horen, maar waarvoor je het eigenlijk niet doet. Denk aan de vele vergaderingen, de bijna oneindige stroom papier rond die vergaderingen, en van al die instanties die vinden dat jij eigenlijk iets met hun ideaal zou moeten doen. Mailen is een geweldig middel. Zeker, het kost elke week uren voor lezen, urgentie vaststellen, afspraken noteren en procedures in beweging houden. Maar je kunt toch snel schakelen en communiceren op een veelheid van terreinen en met zeer veel relaties.   

Wil je ‘overleven’ dan moet je voortdurend selecteren: wat moet ik weten, lezen, bezoeken, inbrengen, en wat niet. Daar heb je zelf niet altijd invloed op. De agenda van commissies en raad is behoorlijk sturend. En als een andere fractie zich ergens druk over maakt en het belangrijk vindt om daarover te praten kun je niet altijd afzijdig blijven. Het hoort er gewoon bij. Niet voor niets is er ook veel aandacht voor efficiënt en effectief vergaderen. En als na de verkiezingen nieuwe raadsleden aantreden begint het soms voor een groot deel helemaal opnieuw. Oké: ook dat is meestal een natuurlijk gegeven.     

Ondanks dat zal ik nooit wennen aan het tijdsprobleem. Het is heel belangrijk om contacten met de samenleving te hebben. Daar stoppen we dan ook tijd in. Op het moment dat een specifiek belang zich aandient is er echter in de agenda niet altijd de ruimte om de betreffende burger of het betrokken bedrijf eens breder te spreken over de ins- and outs van de zaak. Of verdiepende informatie op te doen via internet. Het regiem van data, procedures etc. is heel strak. Als dan iemand zich afvraagt of er geen kloof is tussen samenleving en overheid raakt me dat. Zo’n vraag kan terecht zijn. Het is altijd een prikkel om alert te blijven. Weten wat er leeft is onmisbaar bij beleidsbeslissingen. Het blijft dus balanceren tussen wat zou moeten en wat haalbaar is. Deze kleine verzuchtingen nemen niet weg dat ik het nog steeds een belangrijke en mooie taak vindt.      

Ton van Leijen