De titel van het door Nederland ingezonden lied voor het Eurovisiesongfestival geeft wat mij betreft wel aardig weer hoe de tijd na de gemeenteraadsverkiezingen 2014 wordt ervaren. Niet dat de verkiezingen nu een storm zijn, maar zeker wel een climax waar naar toe gewerkt wordt in het jaren daarvoor. 

Zelf loop ik sinds begin 2012 mee met de ChristenUnie in Oldebroek, de eerste periode vooral als factievolger. Dit is een periode die ik gebruikt heb om de politieke mores in de gemeente Oldebroek in het algemeen, maar vooral die in de fractie van de CU beter te leren kennen.  Het laatste jaar voor de verkiezingen stond vooral in het teken van het werken naar de spreekwoordelijke storm, de gemeenteraadsverkiezingen 2014. 

Voor mij zelf begon dit doordat ik deel ging uitmaken van de programmacommissie van de CU en mee mocht denken en schrijven aan het programma voor de periode 2014 -2018.  Daarna vond de selectie plaats van de kandidaten voor de verkiezing en ik kreeg daarmee zelf ook een officiële plek op de kandidatenlijst. Wat volgde was een boeiende tijd waarin we als de eerste tien van de kandidatenlijst gezamenlijk zijn opgetrokken in de verkiezingscampagne. De uitslag van op 19 maart jl. was zeker voor ons een ontlading, maar bovenal heerst er dankbaarheid voor deze mooie uitslag. 

We lijken nu te zitten in de stilte na de storm, maar schijn bedriegt! De fracties van de ABO, SGP en CU zijn hard aan het werk. Onder leiding van de formateur Erris Zandbergen worden er goede stappen gemaakt, de bestuursovereenkomst bevindt zich in een afrondende fase. De CU heeft Liesbeth Vos ondertussen voorgedragen als wethouder met in de portefeuille het Sociaal Domein en Maatschappelijke Ontwikkelingen. Onderwerpen waar het de komende tijd zeker ook nog wel eens bij zal ‘stormen’! 

Dankbaar ben ik dat ik na deze boeiende leerperiode ook nog eens een raadzetel mag gaan bezetten nu Liesbeth Vos plaats gaat nemen in het college. Bewust van de verantwoordelijkheid welke het raadswerk met zich meebrengt, mogen we er ook op vertrouwen dat we dit niet alleen hoeven te doen, maar onder Zijn zegen. 

Popke Graansma